Wina Tuska, czyli siedem grzechów głównych Platformy Obywatelskiej

Grzech 7. Arogancja władzy
Nic lepiej nie obrazuje sytuacji, w jakiej znalazła się w ostatnim roku Platforma, niż to, że strategię partii kształtuje najbardziej zgrany spin doktor w historii polskiej polityki, całkiem niedawno importowany z pozycji byłego PiS-owca. - Ja nie powiem, w co zamienia się to, czego dotyka Tusk, bo na sali są dzieci - tak parafrazował mit o królu Midasie Michał Kamiński w 2007 roku. Dziś to on prowadzi kampanię Platformy, nagrywa żenujący film z sobą śpiewającym wyborczą piosenkę promującą wyłącznie Michała Kamińskiego i z dumą podpisuje się jako doradca premier RP. Trudno o lepszy dowód lekceważenia wyborców i rozminięcia się z rzeczywistością.

To jednak tylko ponura końcówka procesu, który obserwować można było w Platformie od lat - z pewnością zaś od początku drugiej kadencji. Platforma zamieniając się w partię władzy, coraz bardziej oddalała się i od dobrych standardów polityki, i od realnych społecznych nastrojów. Wyjątkowo marna, rozwlekła, przeciągnięta w czasie i potęgująca kryzysowe straty reakcja partii na drugzoczącą dla niej aferę taśmową jest tu najlepszym przykładem takiego oddalenia.

Być może mniej więcej o tym zresztą myślał Donald Tusk, gdy w 2011 roku mówił, że „Platforma może przegrać jedynie sama ze sobą”. Choć wtedy był to też policzek wymierzony w pogrążony wtedy w kompletnej apatii PiS (co dziś wydaje się bardzo odległą przeszłością), nie da się ukryć, że były premier miał sporo racji. Nawet dziś, na trzy tygodnie przed wyborami, Platforma nie potrafi nawet podjąć próby przezwyciężenia samej siebie. Mało prawdopdobne, by cokolwiek tu się jeszcze zmieniło. Skorzysta na tej przegranej Platformy z Platformą nie tylko PiS, lecz także Nowoczesna, Zjednoczona Lewica i być może nawet Partia Razem.