Białe szpaki z wyspy Bali. O krok od wymarcia

Tylko na końcówkach skrzydeł i ogonie te azjatyckie zwierzęta mają czarne pióra. Dziś są jednymi z najbardziej zagrożonych wyginięciem gatunków na świecie. Przyczyn jest kilka - żyły na granicy lasów. Dziś wysokie drzewa rolnicy zamienili w pola ryżowe i szpaki balijskie straciły swoje naturalne tereny lęgowe.

Poza tym w krajach Azji wszystkie białe zwierzęta są otoczone szczególną czcią. Przypisuje im się nawet magiczne właściwości - miejscowi wierzą, że biały ptak w domu to szczęście i błogosławieństwo. Niejeden kolekcjoner marzy o tym, by mieć szpaka balijskiego tylko dla siebie. Zwariowani bogacze są w stanie zapłacić kłusownikom bajońskie sumy, byle tylko oglądać te ptaki w klatkach w swoich domach.

W XX w. liczebność szpaków balijskich zaczęła się gwałtownie zmniejszać. W latach 60. na świecie żyło tylko 60 sztuk tych niezwykłych białych ptaków, a w latach 90. ich pogłowie zmniejszyło się do zaledwie sześciu. Przetrwały tylko dzięki ogrodom zoologicznym.

Łowcy zwierząt nawet w nowym milenium nie dawali jednak za wygraną. W 2001 r. napadli na stację hodowlaną na wyspie Bali, ukradli 60 ptaków, a ich opiekuna zamordowali. Na czarnym rynku szpaki osiągały wtedy zawrotne ceny. Teraz na wolność wypuszcza się zaledwie 20-30 osobników rocznie, po cichu, by nie kusić kłusowników i zwariowanych na punkcie białych ptaków kolekcjonerów.

W latach 90. ich pogłowie szpaków balijskich zmniejszyło się do zaledwie sześciu.

Szpaki balijskie na wolności mieszkają tylko w jednym parku narodowym na terenie Indonezji. Są niewielkie - mierzą ok. 20 cm i ważą maksymalnie 100 g. Żyją w stadach liczących od 30 do 60 osobników, a jaja składają w dziuplach. W lęgu przychodzą na świat maksymalnie trzy bezbronne pisklęta. Żywią się głównie owadami, ale nie gardzą też owocami czy nasionami. Kłusownicy znają wszystkie dziuple na mapie indonezyjskiego parku narodowego. To kolejna przyczyna tego, że szpaki stają się ich łatwą ofiarą. We wrocławskim zoo mieszka para szpaków balijskich. Już raz urodziło im się potomstwo, którym obdarowaliśmy inne ogrody zoologiczne.