Architektoniczny symbol stolicy Dolnego Śląska, czyli Stary Ratusz to w opinii historyków sztuki przekład jednej z najwspanialszych średniowiecznych budowli świeckich w Europie. Mimo okazałej powierzchni użytkowej, wynoszącej niemal 2000 mkw., w połowie XIX wieku stał się nawet za mały dla coraz liczniejszej armii urzędników miejskich. Niewielkie kancelarie w jego wnętrzu i skromne pomieszczenia archiwów nie były w stanie sprostać wymogom miasta, którego powierzchnia w ciągu kilku lat wzrosła z 350 ha do 2048 ha, dzięki czemu Wrocław zyskał ponad 100 tys. nowych mieszkańców.
Efektem wojen napoleońskich było nie tylko wyburzenie fortyfikacji Wrocławia, ale także przywrócenie władzy samorządowej w 1808 roku. Jednak problemy lokalowe nie ułatwiały pracy nowej radzie. Z powodu braku miejsca zmuszona była obradować we wrocławskich szkołach lub prywatnych salach. W 1857 roku podjęto decyzje o przeniesieniu siedziby rady Domu Płócienników. Ten budynek wzniesiony w XVI wieku, był niegdyś centrum handlu tkaninami, ale po zniesieniu przywilejów kupieckich stracił na znaczeniu. Początkowo planowano dobudowanie do niego jednego piętra na potrzeby magistratu, jednak stan techniczny nieremontowanego od lat domu nie pozwalał na zrealizowanie tego pomysłu, 27 marca 1858 roku zdecydowano zatem o jego rozbiórce i wybudowaniu nowego gmachu.
Po Domu Płócienników zostały jedynie fundamenty i gotycko-renesansowe detale architektoniczne. Zaprojektowanie nowej siedziby samorządu zlecono królewskiemu architektowi Friedrichowi Augustowi Stülerowi. Wcześniej na zlecenie króla Fryderyka Wilhelma IV rozbudował on Pałac Królewski znajdujący się nieopodal Rynku. Władzom miasta podobał się jego wytworny styl, czerpiący inspirację z niemieckiego gotyku i włoskiego renesansu oraz podkreślający w architekturze tradycje miejscowego patrycjatu. Po wyburzeniu Domu Płócienników, Domu Chmielarzy i sąsiedniej kamienicy w 1860 roku przystąpiono do budowy. Po trzech latach gmach był prawie gotowy.
W podziemiu ulokowano miejską piwiarnię, parter pełnił funkcję handlową, a na piętrach rezydowali urzędnicy. Reprezentacyjną częścią Nowego Ratusza był wyraźnie zaakcentowany schodkowym szczytem narożnik, w którym mieściła się okazała sala posiedzeń. Swoją stylistyką gmach nawiązywał do Starego Ratusza i Domu Płócienników. Dodatkowo, aby wzmocnić ten efekt, w elewacje Nowego Ratusza wmurowano liczne detale pochodzące z Domu Płócienników. Radnym udało się doprowadzić do budowy nowoczesnej i odpowiadającej potrzebom obywateli siedziby, która jednocześnie stała się nową architektoniczną wizytówką miasta.
Budynek przetrwał oblężenie Wrocławia i po przywróceniu w 1990 roku samorządności miejskiej nadal służy Radzie Miejskiej, Prezydentowi Wrocławia oraz urzędnikom magistratu, ale przede wszystkim mieszkańcom Wrocławia.
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
