Felieton Macieja Rajfura. Kilka głębszych... oddechów

Pewnie wielu kojarzy słowa ze znanej piosenki zespołu Farben Lehre: "Marynara i fryzura, matura!". A jak ktoś nie zna, warto sobie puścić i powspominać maturalny czas. Czyż nie był piękny?

Wtedy zapewne tego nie czuliśmy, bo stres, nerwy, niepewne plany na przyszłość, może wahania, co dalej robić (w piosence słyszymy: „Mój kolega ma dzisiaj maturę. Nie ma czasu na piwo w ogóle. Puchną oczy, w gardle suszy. Szkoda mi tak młodej duszy). Ale jednak. Matura to młodość, a młodość ma swoje prawa. Jednym z nich jest radość i energia.

Czy matura jest dziś potrzebna?. Ja pochodzę z takiej rodziny, w której egzamin dojrzałości był wyznacznikiem edukacji, punktem zwrotnym w procesie nauki człowieka. Swoisty obowiązkowy sprawdzian, ale i trampolina. Coś niezwykle istotnego, a wręcz koniecznego.

Matura jest dziś powszechna. Choć przez ponad 200 lat jej tradycji w Polsce wcale tak nie było. Systemy edukacji się zmieniały. Determinowała je niezwykle burzliwa polska historia (zabory, wojny). Dla współczesnej młodzieży matura to coś normalnego i pewnego jak amen w pacierzu. Ale dostęp do niej, patrząc na przestrzeni pokoleń, jest tak szeroki od niedawna.

Nigdy nie zapomnę, jak moja babcia – prosta, ale niezwykle mądra życiowo rolniczka - przed serią moich egzaminów maturalnych, stwierdziła: „Wiesz, jak bardzo chciałabym przystąpić do matury? To piękna sprawa”. Kompletnie jej wtedy nie rozumiałem. Wtedy dla mnie prosiła się o stres i jakieś napompowane oficjalne sprawdzanie wiedzy. Kto tego chce?

Oczywiście bez matury też można sobie w życiu poradzić. Nie zdawali jej m.in. Lech Wałęsa, Edyta Górniak, czy lepiej znany młodym – Kamil Bednarek. I mają się dość dobrze.

Ale nie chodzi o licytowanie się. Matura to może pierwsze poważne wyzwanie. Ale warto podnieść głowę do góry, do tego kilka głębszych… oddechów i dać z siebie wszystko. Dzisiaj wiem, że matura to dopiero początek czegoś zapewne trudnego, ale jednocześnie wielkiego i ekscytującego – dorosłego życia.