Zarabiać to już nie grzech

Czy Dolny Śląsk może lepiej zarabiać na turystach dorosłych i szkolnych, wczasowiczach, speleologach, rajdowcach rowerowych i samochodowych, kuracjuszach, poszukiwaczach skarbów, tropicielach tajemnic, miłośnikach teatru, gór, lasów, miodu, piwa oraz tańca i różańca? Ależ owszem, z powodzeniem już to robi. Zwykle ku naszej radości, ale czasem może nas to dziwić czy wkurzać. Bo o pieniądze zabiega się na różne sposoby.

Parę razy odwiedziłem gospodarstwo agroturystyczne pana Janusza koło Bolkowa, który nie tylko sprawnie grilluje i zaprasza na porządne pokoje, ale też gra na gitarze i śpiewa celtyckie hity. I choć góry tam mniejsze niż w Karpaczu, a lasy nie takie jak w Szklarskiej Porębie, każdy, kto tam był, komu muzyka bliska, pojedzie nieraz jeszcze spędzić czas i zostawić złotówki koło Bolkowa.
Na naszym lenistwie też można zarobić. Po co katować się objazdem sudeckich zamków i pałaców, skoro ich makiety zebrano pod jednym dachem w Kowarach?

Do sanktuarium w Krzeszowie moi znajomi jechali ubiegłego lata długo i dziurawymi drogami. Zwiedzali historyczne budowle, cmentarz i mauzoleum. Ale, ku ich zdziwieniu, końcówka oficjalnej trasy biegła przez restaurację. Najpierw byli zdumieni, lecz w końcu przyznali, że to po prostu świetny pomysł na biznes. Bo przecież przyjemnie zasiąść przy stoliku, by przy kawie kontemplować bogatą przeszłość i teraźniejszość tego miejsca. O czym właściciel restauracji wie najlepiej.

Nauczyliśmy się też zarabiać przy kulturze, a właściwie z kulturą. Bo to wspólna korzyść. W legnickim Teatrze Modrzejewskiej i tutejszej galerii plastycznej sposób z Krzeszowa wykorzystywany jest w obu kierunkach ruchu. Droga do muz prowadzi bowiem między stolikami restauracji, działających w holu teatru i przedsionku galerii. W razie sukcesu czy klapy artystycznego wydarzenia - bufet bogato zaopatrzony.