50. Wratislavia Cantans zakończona. Festiwal wciąż świeży i w znakomitej formie

Owacje na stojąco nie milkły wyjątkowo długo. Nic dziwnego, mistyczna muzyka Mahlera zabrzmiała znakomicie, a to niewątpliwa zasługa maestro Jacka Kaspszyka, dyrygującego muzykami. Grała Orkiestra Filharmonii Narodowej, wspaniale brzmiały chóry: Filharmonii Narodowej, Chór NFM, Polski Narodowy Chór Młodzieżowy, Chór Chłopięcy NFM i wreszcie "Con Brio" Szkoły Muzycznej I st. im. Grażyny Bacewicz. W wielkiej obsadzie (samych solistów było ośmioro, m.in. z cudownym altem Agnieszki Rehlis, basem Nathana Berga) choćby hymn Veni Creator Spiritus zabrzmiał wyjątkowo poruszająco.

Skąd ten sukces? Ze spójnego programu

Mahler dwa razy znalazł się w programie festiwalu – oba wykonania świetne. IX Symfonię _zagrała Israelic Philharmonic Orchestra pod dyrekcją Zubina Mehty. Najpiękniej zabrzmiały: pierwsza z czterech części i Adagio. Muzyka opowiadająca o przemijaniu zabrzmiała pięknie, spokojnie, refleksyjnie. Przed wielu laty, w "Słowie Polskim", pisał Kazimierz Kościukiewicz: "O Wratislavii nie można pisać źle". I to stwierdzenie wciąż jest aktualne. Andrzej Kosendiak, dyrektor festiwalu i Giovanni Antonini, jego szef artystyczny, zaprogramowali imprezę tak, że wciąż zaskakuje świeżością, doborem artystów, wspaniałymi wykonaniami. Giovanni Antonini i prowadzony przez niego zespół muzyków Il Giardino Armonico znalazł się w programie aż dwa razy. _Msza c-moll Mozarta pod jego batutą ze świetną solistką Anną Prohaską brzmiała wyjątkowo. Ten koncert był powtórzeniem programu I Wrocławskiego Festiwalu Oratoryjno-Kantatowego "Wratislavia Cantans" z 16 sierpnia 1966 roku, a obok także powtórkowego koncertu Wratislavia pulcherrima pod batutą Andrzeja Kosendiaka, z utworami Bartłomieja Pękiela i Marcina Mielczewskiego, był wydarzeniem festiwalu. Anna Prohaska śpiewała także w koncercie Dydona i Kleopatra. Uprzedziła melomanów, że niedobrze się czuje, więc prosi o wyrozumiałość, ale arie barokowej opery w jej wykonaniu (z niezawodnym Giovannim Antoninim i Il Giardino Armonico) brzmiały tak, jakby w pełni panowała nad głosem i ekspresją. Cieszę się, że maestro Tadeusz Strugała z okazji swoich osiemdziesiątych urodzin poprowadził właśnie na naszym festiwalu Orkiestrę Symfoniczną NFM grającą Wratislaviae gloria. Festiwal przypomniał też o skarbach Biblioteki Uniwersyteckiej, m.in. siedemnastowiecznych weneckich muzykaliach. Utwory w nich zapisane wykonali pięknie m.in. Hana Blažíková, słynna czeska sopranistka i wrocławski zespół Ars Cantus.

Nie tylko NFM, czyli urok muzyki w murach kościoła

Narodowe Forum Muzyki ze swoją mistrzowską akustyką to jedno, ale nie sposób – także z sentymentu dla poprzednich festiwalowych edycji – pominąć koncertów w kościołach. Koncert Jauchzet Gott z grającą B’Rock Orchestra z Gandawy w kościele Uniwersyteckim przypomniał, że barokowe wnętrze współgra najlepiej z tym rodzajem muzyki. B’Rock Orchestra (Belgian Baroque Orchestra Ghent) pokazała kunszt niezwykły. Świetnie grali pod artystycznym kierownictwem klawesynisty Christophera Bucknalla. Podobnie, tylko w kościele św. Krzyża, mogły zabrzmieć najlepiej rosyjskie pieśni chóralne Chóru Patriarchatu Moskiewskiego "Drewnerusskij Raspiew". Przed nami następna pięćdziesiątka. Pierwsza zakończyła się wyjątkowo.