Listy z Dolnego Śląska: Złoto z komputerów

Każdy Dolnoślązak wie, że kopaliśmy złoto na brzegach rzek, czy to nad Kaczawą, czy Bobrem. Albo na południu regionu, gdzie teraz turyści myszkują po starej kopalni w Złotym Stoku. Ba, nasi kopacze złota ze Złotoryi wybrali się nawet w sile pięciuset chłopa, by pogonić Tatarów na Legnickim Polu. Jak to się skończyło, wiadomo. Z bitwy nie wrócił żywy nie tylko książę Henryk Pobożny, którego z powodu braku głowy, rozpoznano po sześciu palcach u nogi. Ponoć bitwę przeżyło tylko siedmiu kopaczy złota, którym pomnik postawili Niemcy w czasie II wojny światowej.

Jeszcze w latach 30. XX wieku próbowano wypłukiwać złoto z piasków nad Kaczawą koło Nowego Kościoła, ale gdy okazało się, że drożej kosztuje drewno zużyte do budowy kopalni niż uzyskany kruszec, rozsądni Niemcy zajęli się hodowlą ogórków wokół ciepłej o każdej porze roku Legnicy.

Nie przeczuwali, że chodzą po ziemi, w której złota wbród, a znaleźli je dopiero nasi, kopiąc rudę miedzi. Zwłaszcza w podziemiach kopalni Lubin. Co ciekawe, górnicy dosłownie chodzą tam po złocie, bo najwięcej jest go w dolnych partiach złoża.
No i mamy jakieś 300-400 kg rocznie tego metalu, z odpadów pomiedziowych. Ale to nie koniec, bo KGHM właśnie ostatnio natrafił na żółty metal, poszukując złóż miedzi na terenie starego zagłębia koło Bolesławca.

Nie tylko górnicy i hutnicy potrafią znaleźć złoto, lecz i współcześni alchemicy. W latach 90. XX wieku w Legnicy odzyskiwano je z elektronicznych śmieci. I to po kilkadziesiąt kilogramów rocznie!

Złota z legnickiego oddziału Instytutu Metali Nieżelaznych byłoby jeszcze więcej, gdyby nie urzędnicy w ministerstwach. Bali się bowiem wyrazić zgodę na to, by Instytut sprowadził z Niemiec odpady, czyli komputery wycofującej się wtedy do Moskwy rosyjskiej armii, i oczyścił je z cennego metalu.

Nadgorliwość ministerialnych urzędników kosztowała nas wtedy sporo milionów. Szkoda, że nie zostało im nieco tej ostrożności do czasów, kiedy złote interesy zaczął robić nadbałtycki Amber Gold.