Bogatynia wraca do życia po powodzi

Od powodzi minęło ponad pół roku. Jadąc do Bogatyni od strony Radomierzyc, nie sposób nie zauważyć śladów, które do dziś przypominają o sile żywiołu, który na swej drodze zniszczył niemal wszystko. W miejscu, gdzie tama na Witce przelała się przez drogę, pobocza nadal są zniszczone.

Kiedy wjeżdżamy do samego miasta, na głównych ulicach życie toczy się, jakby dzień 7 sierpnia 2010 roku nigdy się nie wydarzył. To jednak tylko złudzenie. Im bliżej rzeki Miedzianki, tym widoki stają się coraz bardziej ponure, ba, drastyczne. Uszkodzone drogi, wyrwy w brzegach rzeki, rozpadające się domy bez ścian i dachów, a w końcu puste miejsca po budynkach, w których przez wiele lat mieszkali ludzie. Budynkach, z których potem uciekali, zostawiając cały dobytek i ratując to, co najcenniejsze - życie, swoje i swoich dzieci. Bezbronnych i przestraszonych.

***

W jednym z domów, daleko od rzeki, roznosi się zapach gołąbków. Monika Białek przyrządzała je razem z mężem Krystianem. Domowa atmosfera. Mieszkanie jest przestronne. Dwa spore pokoje i duże okna. Schludnie urządzone. Nowe meble, komplet wypoczynkowy, ładny dywan w dziecinnym pokoju, w którym dużo zabawek. I najważniejsze: już nie z widokiem na zdradliwą rzekę, której tak bardzo się bali .

- Tu czujemy się bezpiecznie - z ulgą wzdycha 26-letnia młoda mama. 21 stycznia rodzina dostała klucze do tymczasowego lokum w budynku przy ul. Polnej. Będą tu mieszkać do czasu, aż gmina wybuduje osiedle dla powodzian. Wtedy znowu się przeniosą. Najważniejsze, że razem. Przed powodzią mieszkali w domu przysłupowym na ul. Waryńskiego, tuż przy Miedziance. Dziś budynek nadaje się tylko do rozbiórki. Po powodzi przez miesiąc rodzina znalazła schronienie u bliskich w Kopaczowie. Potem wynajęli mieszkanie na ul. Głównej w Markocicach.

- To było takie życie na walizkach - przyznają oboje z mężem. 27 września znowu był alarm przeciwpowodziowy. Z okiem widać było, jak przybiera woda. Pani Monika nie zastanawiała się ani minuty. Spakowała rzeczy w torby i worki. Uciekła z powrotem do brata. Do Kopaczowa. Gdy niebezpieczeństwo minęło, wrócili. Ale spokojnie śpią dopiero teraz. Daleko od rzeki. Na trzecim piętrze.

***
Lucyna Miałek, której dom przy ul. Turowskiej popłynął razem z Miedzianką, też w końcu odetchnęła z ulgą. Teraz zajmuje w tym samym budynku dwa pokoje z córkami Dorotą i Nikolą oraz mężem Zenonem.

Powodzianie nie mogą narzekać, że zostali pozostawieni sami sobie. Dary płynęły z całej Polski. Dostali nowe lodówki, pralki i kuchenki. I tak jest do dziś.

- I nawet powodzianie powodzianom pomagają. My dostaliśmy komplet wypoczynkowy od sąsiadów - uśmiechają się powodzianie. I widać, że jest to szczery uśmiech, płynący z serca.

***

Z optymizmem w przyszłość patrzy też Małgorzata Bialik, która właśnie wyremontowała sklep z odzieżą przy ul. Kościuszki. Prace trwały trzy miesiące. Trzeba było włożyć sporo wysiłku i pieniędzy. Ale dziś pani Małgorzata nie żałuje. Zadowolona stoi za ladą. Nowy towar pomaga jej rozkładać mąż Sławomir.

- Były chwile załamania i zwątpienia, ale nie poddałam się - wyznaje bogatynianka. Jej biznes prosperuje, a ona nie zamierza osiąść na laurach. Tylko ciągle myśli, jak rozwinąć skrzydła.

***

W Bogatyni do zrobienia jest ciągle bardzo dużo. Miasto coraz bardziej przypomina plac budowy. Co rusz napotkać można wielkie maszyny. Rozbierane są uszkodzone mosty, a w ich miejsce stawiane tymczasowe kładki dla pieszych. Prace obejmują 11 przepraw. Trwa naprawa wyrw w płynącej przez gminę Miedziance. Trzeba zburzyć kilka nienadających się do remontu budynków.

Tymczasem powodzianie zmagają się z remontami swoich zalanych domostw. Żywioł zmiótł z powierzchni ziemi 11 domów, kilka uszkodził bardzo poważnie, ponad 400 trzeba remontować. Do naprawy jest też kilkadziesiąt kilometrów dróg. Najgorsze zniszczenia powstały w Markocicach, tuż niedaleko granicy z Czechami. Drogę już częściowo odbudowano. Została utwardzona.

Straty po powodzi są ogromne. Wyceniono je na 250 milionów złotych. Odbudowa Bogatyni potrwa kilka lat.