„Rat Pack, czyli Sinatra z kolegami” w Capitolu (RECENZJA)

Pokazali niezwykłą przyjaźń trzech muzyków, perfekcyjnie zaśpiewali znakomicie przełożone na język polski swingowe standardy. Premiera „Rat Pack...” to znakomity pomysł.

Oglądając muzyczny spektakl „Rat Pack, czyli Sinatra z kolegami” – i słuchając muzyki, bo o tym nie wolno zapomnieć – zanurzyliśmy się na chwilę w błyszczące „złote lata” swingu, połyskujące oczywiście wyczuwalnym blichtrem, ale piękne.
Błażej Wójcik jako Frank Sinatra, Konrad Imiela jako Sammy Davis Jr. i Maciej Maciejewski jako Dean Martin porwali publiczność. Na premierowym spektaklu dziewczyny na widowni aż piszczały i chyba to oddaje najlepiej mistrzostwo wykonania przedstawienia. Perfekcyjne były aktorki, grające zespół Sisters: Alicja Kalinowska, Magdalena Wojnarowska i Marta Dzwonkowska. Cóż za klasa i wdzięk... Brawo.

Na szczęście Konrad Imiela, także autor scenariusza i reżyser całości, choć poszedł na całość w odwzorowaniu tamtego świata – brawa za charakteryzację panów, do złudzenia przypominającą ówczesnych gwiazdorów – złapał też nutkę dystansu i ironii do całości przedstawienia. Śmieszne były parodie filmów, w których wystąpili: Humphrey Bogart, Gene Kelly i John Wayne. Zabawnie wypadło „spotkanie” Franka Sinatry i Violetty Villas (w tej roli znów Alicja Kalinowska – brawo za wspaniałe przejście barwy głosu w zupełnie inne rejony). Czy spotkali się naprawdę? Nieważne, tu akurat ważna jest interpretacja historii.
Interesującym i dającym oddech całości zabiegiem stały się też projekcje multimedialne Przemka Chojnackiego i Tomasza Dobiszewskiego. Maciej Maciejewski jako Dean Martin jest niezapomniany, świetnie nasycił swojego bohatera alkoholowym dystansem do rzeczywistości, uśmiechem i lu-zackim podejściem. Konrad Imiela był świetny jako czarnoskóry (mający więc oczywiste kłopoty) Sammy Davis Jr., a która kobieta nie poddałaby się wdziękowi uwodząceego Błażeja Wójcika jako Sinatry? Marek Kocot, w roli konferansjera, „ducha” prowadzącego widownię do współczesności poradził sobie, zwłaszcza, kiedy – chyba niespodziewanie – na scenę upadł mikrofon, a aktor padł wraz z nim i wytłumaczył sytuację. To on zatrzymywał akcję, aktorzy zastygali na dłuższą chwilę. Poradził sobie z konferansjerką i z milionem kabli plączących się po scenie.

Aktorzy znakomicie śpiewali – na co dzień parają się piosenką aktorską, więc niekoniecznie muszą znać się na jazzowej wokalistyce. Pięknie zabrzmiały: „New York, New York”, „Everybody Loves So-mebody”, „Fly Me To The Moon”, „Mambo Italiano” – w polskich tłumaczeniach Rafała Dziwisza. O tym, że Zbigniew Czwojda – dyrygent big--bandu – ma niezwykłą klasę, nikogo z fanów Jazzu nad Odrą przekonywać nie trzeba. Warto jednak zwrócić uwagę na fakt, że muzycy pod jego kierownictwem nie stali się wyłącznie tłem dla przedstawienia, nie grali – no, może nie „do kotleta”, ale nie grali też do „reżyserskiej wizji”. Big-band był świetny, zaprezentował najwyższą klasę, muzycy znakomicie wygrali solówki. Nie wiem, kto wpadł na pomysł, żeby na 50. edycję Jazzu nad Odrą wystawić spektakl, ale to był świetny pomysł.