Ropa, wojna i ludzie - Konrad Szymański

W zbrojnej interwencji rosyjskiej na terenie Gruzji w najmniejszym stopniu chodzi o mieszkańców Południowej Osetii. Gra toczy się o przywrócenie rosyjskiej dominacji na Kaukazie oraz o storpedowanie planów budowy niezależnych dróg eksportu ropy i gazu z Azerbejdżanu.

Stawką jest również wiarygodność Unii Europejskiej. Dziś mamy okazję sprawdzić, czy za deklaracjami o wspólnej polityce zagranicznej UE istnieje jakakolwiek treść. Jeśli Unia okaże się słaba w tym konflikcie, należy wyciągnąć wnioski i zapomnieć o projektowaniu nowych instrumentów polityki zagranicznej w ramach integracji.

Kiedy w styczniu 2008 roku Micheil Saakaszwili został kolejny raz wybrany prezydentem Gruzji, Rosja nie kryła swego niezadowolenia. Dziś widać wyraźnie, że w sporze w Osetii chodzi przed wszystkim o obalenie prozachodniego prezydenta, by w ten sposób rozpocząć proces przywracania strefy wpływów Moskwy. Niedawna odmowa członkostwa Gruzji w NATO najwyraźniej ośmieliła Rosję do otwartego gwałcenia zasad prawa międzynarodowego i ataku na suwerenność Gruzji.

Istotnym czynnikiem jest tu także ropa i gaz. Jednym z pierwszych celów zbombardowanych przez rosyjskie myśliwce był ropociąg z Baku do Supsy. Jest to jedyny niezależny od Rosji rurociąg w regionie, którym można eksportować azerską ropę i gaz do Europy z pominięciem Gazpromu. Zorganizowany przez prezydenta Kaczyńskiego w 2007 roku krakowski szczyt z udziałem m.in. prezydenta Azerbejdżanu był udanym początkiem szerokiej strategii uniezależniania się od surowców energetycznych z Rosji.

Rosyjska interwencja ma utrudnić budowę takiej sieci oraz obalić prozachodni kurs państw całego regionu. Powodzenie rosyjskiego planu na Kaukazie zależy tylko i wyłącznie od nas - od Unii Europejskiej i Stanów Zjednoczonych, które, mówiąc stanowczo jednym głosem, mogą przywrócić pokój i zabezpieczyć niepodległość Gruzji.