Piłka ręczna: Bożena Karkut - Uciekło nam marzenie

Z Bożeną Karkut, trenerką piłkarek ręcznych Zagłębia Lubin, rozmawia Paweł Pluta

Po raz szósty w historii Pani zespół został wicemistrzem Polski. To też osiągnięcie, ale pozostał chyba niedosyt?
Został. Jednak z jednej strony myślę, że od lat utrzymujemy wysoki poziom i wysoko podnosimy przyłbicę. Z drugiej strony, to wszystko umniejsza się i na siłę szuka rzeczy złych. Ja po raz kolejny wychodzę i walczę, a niejedna osoba na moim miejscu by się już zniechęciła. Myślę, że wiele drużyn chciałoby być na naszym miejscu. Nie możemy rozpaczać z powodu srebra. Taki jest sport. To prawda, że z tego medalu cieszyłyśmy się już po półfinale z Łączpolem Gdynia. Staram się jednak dopatrywać dobrych rzeczy. Każdy rok jest dla nas krokiem do przodu. Młode dziewczyny w Zagłębiu zdobywają szlify. Po przegranym finale zespół podszedł do mnie i powiedział: w następnym roku damy radę. I widzę właśnie ten pozytyw, poza tą marną oprawą, którą w hali Globus chciano nam obrzydzić srebrny medal.

A co takiego działo się w Lublinie?
Już po sobotnim meczu, podczas bankietu po finale Pucharu Polski mężczyzn, dano nam odczuć, że nie mamy o co walczyć. Mówiło się, że SPR musi wreszcie odebrać złote medale przed własną publicznością, mrożono już szampana. A w niedzielę podczas meczu różni pseudodziałacze dorzucali swoimi docinkami oliwy do ognia. Mam tam też swój "fanklub kibica" niecenzuralnego dopingu. Po finale nie zadbano o nasze bezpieczeństwo, bo zostałam otoczona przez kibiców z Lublina pełnych szyderstw i złośliwości. To było żenujące. Jednak nikt nam nie odbierze medalu. A, że same postawiłyśmy się pod ścianą..., bo gdyby po meczach w Lubinie było 2:0 dla nas, to mecze w Lublinie miałyby inne historie.

Szansa na złoty medal została zaprzepaszczona już w Lubinie?
Oczywiście. W play-off nie wolno przegrywać u siebie. W pierwszym pojedynku mecz do 46 min toczył się pod nasze dyktando. Potem niewykorzystane sytuacje zemściły się i przegrałyśmy jedną bramką w dogrywce. Na drugi dzień pokazałyśmy klasę, pewnie zwyciężając. Był plan, aby ugrać coś w Lublinie, ale to SPR był już w korzystniejszej sytuacji. Nam ta szansa uciekła. Cóż... marzenia to jedno, a życie to drugie.

Czy byłaby Pani za zlikwidowaniem play-off?
Gdyby przemawiała przeze mnie prywata trenerska, to powiedziałabym tak, bo przecież trzeci raz w historii lądujemy niżej niż po rundzie zasadniczej. Ale piłka ręczna to moja ukochana dyscyplina, a niestety w Polsce ona się stacza. Kogo interesowałby mecz, jaką telewizję, gdyby na kilka kolejek przed końcem pierwsze trzy drużyny dzieliła spora różnica punktowa? Play-offy muszą pozostać. Przydałby się tylko inny ich system. Mnie podoba się ten z ligi francuskiej. Walczy w niej 10 zespołów. W play-off dwie czołowe drużyny czekają potem na wyłonienie półfinałowych rywali, spośród czterech drużyn, a w finale rozgrywa się mecz i rewanż. Jest mniej spotkań w lidze i czas na zgrupowania kadry oraz na walkę w europejskich pucharach. Jednak działacze związku mówią, że do igrzysk w Londynie nic nie zmienią.

Chciano nam obrzydzić srebrny medal

Gdyby walka o złoto była dopiero przed wami, zmieniłaby Pani coś w przygotowaniach czy składzie?
W składzie nie, bo do dyspozycji miałam w polu osiem zawodniczek. W przygotowaniach zrobiliśmy wszystko, ale to dziewczyny powinny mówić, czy zostały dobrze przygotowane. W takich meczach decydują niuanse, bo nie do końca chodzi tylko o poziom umiejętności. Myślę, że gdyby zaraz po przegranej dogrywce dziewczyny miały rozegrać mecz jeszcze raz, to nie dałyby sobie wydrzeć tego zwycięstwa.

W sobotę przed wami kolejne starcie z SPR Lublin, w finale Pucharu Polski. Czy Pani podopieczne potrafią się zmobilizować?
Każdy na naszym miejscu wie, jak się czujemy. Uciekło nam marzenie. Trzeba się pozbierać mentalnie. SPR jest w lepszej sytuacji, bo po raz kolejny uciekł spod kosy. Musimy jednak podnieść głowy do góry.

Czy myśli już Pani o następnym sezonie w ekstraklasie? Zmianach kadrowych?
Papier wszystko przyjmie. Ja muszę poczekać na koniec sezonu i wtedy będziemy wiedzieć, co może klub. Z powodu długotrwałych kontuzji czy urlopów macierzyńskich potrzebne byłyby dwa, trzy uzupełnienia.

Związek Piłki Ręcznej w Polsce ogłosił konkurs na stanowisko trenera reprezentacji Polski kobiet. Czy wysłała Pani swoje zgłoszenie?
Tak, ale mam dziwne odczucie, że konkurs musi się odbyć, a trener jest już niejako wybrany. Myślę, że musiałabym się urodzić za granicą, aby mieć szansę u niektórych ludzi w ZPRP. Ogłoszono konkurs, ale prowadzono rozmowy z Leszkiem Krowickim (pracującym w Niemczech - przyp. red.), który odmówił. A teraz kiedy konkurs trwa, mówi się, że to musi być trener ze Skandynawii. Mimo wszystko zgłosiłam się, bo sumienie mówiło mi, że powinnam. Oby to był konkurs...
Rozmawiał Paweł Pluta