Praca w mediach uczy cynizmu. Od 99 procent młodych muzyków, także tych podobno zbuntowanych, na kilometr zajeżdża mi robotą speców od marketingu, którzy doradzili, co zrobić, by wyjść na oryginała. Nawet jeżeli ktoś wypada w miarę wiarygodnie, to ja i tak podejrzewam, że ma po prostu lepszego fachowca od wizerunku niż reszta.
Jeśli wierzę dziś w autentyczność czyichś zachowań i wypowiedzi to tylko starych wyjadaczy, o pozycji absolutnie nie do ruszenia. Z polskiego podwórka przychodzą mi do głowy od razu dwa przykłady: Kazik i Maciek Maleńczuk. Takim starym wyjadaczem jest też Manu Chao. Jeszcze parę lat temu też był artystą na dorobku: nagrywał piosenki w wersji anglojęzycznej, bardziej przystępnej dla szerokiej publiczności, a na kanałach muzycznych można było zobaczyć teledyski promujące jego piosenki.
Dziś 47-letni Manu jest już muzyczną marką. Z wiekiem robi się coraz bardziej radykalnym alterglobalistą, ale może sobie pozwolić na to, by mieć w nosie wielkie wytwórnie i promocje. Więc nie ma już w telewizji jego teledysków. Nie śpiewa po angielsku, trzyma się raczej grupy języków romańskich. Radio praktycznie nie gra jego piosenek. Od lat nie czytałam wywiadu z nim. Odmówił udzielenia wywiadu mediom także po przyjeździe do Wrocławia. I ja wierzę, bardzo chcę wierzyć, że ta odmowa to nie fochy gwiazdora, ani - co gorsze - przemyślana strategia marketingowa, tylko wyraz szczerej niechęci do zrzeszonych w korporacje mediów, których Manu, jako alterglobalista nie może lubić.
Bo na taki młodzieńczy bunt mogą pozwolić sobie tylko starzy. Jak nie oni, to kto?
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
