Poczciwy Rudolf

To jedyne udomowione jeleniowate, niezastąpione w krainie wiecznych śniegów - w krajach skandynawskich czy na Syberii.

Zwierzęta te są doskonale przystosowane do życia w trudnym środowisku. Przed ostrymi mrozami i stratami energii na zimnie chroni je grube futro, które w lecie przybiera kolor szarobrązowy, w zimie zaś - białawy. Dzięki temu renifer zlewa się z otoczeniem i unika ataku drapieżników.

Także przewody nosowe tych będących symbolem świąt zwierząt przystosowane są do życia w chłodnym klimacie - ogrzewają wciągane powietrze. Owłosiony pysk zapewnia reniferom ochronę podczas szukania pożywienia na obsypanej białym puchem powierzchni, a szeroko rozstawione racice pozwalają na poruszanie się nawet w bardzo głębokim śniegu.

Renifery są doskonałymi i bardzo wytrwałymi biegaczami.

Zwierzęta te nie są niejadkami - z przyjemnością pałaszują toksyczne dla innych zwierząt, ubogie w tłuszcze i białka, porosty. Na ich cześć jeden z porostów został nawet nazwany chrobotkiem reniferowym. Gdy brakuje pożywienia, zwierzęta potrafią nawet kilka dni przeżyć bez żadnego pokarmu, leżąc przysypane śniegiem.

Są doskonałymi i bardzo wytrwałymi biegaczami. Większość życia spędzają na wędrówkach. I samce, i samice mają poroża, które służą im do opędzania się od drapieżników. A tych renifery mają sporo. Atakują je m.in. lisy polarne, wilki czy niedźwiedzie.

Młode przychodzą na świat na wiosnę. Rodzą się czarne jak węgiel. Ciemną sierść mają po to, by przyciągać promienie słoneczne i nie marznąć. Młode często padają ofiarą ptaków drapieżnych czy kun, dlatego matka bardzo się nimi opiekuje i dba, by się od niej za bardzo nie oddalały. Na własnych nogach małe renifery stają dopiero, gdy skończą dwa tygodnie.

Choć renifery to jedyne udomowione jeleniowate, nie należą do zwierząt łatwych w hodowli. Wrocławski ogród zoologiczny jest jedynym w Polsce, w którym można oglądać te niezwykłe zwierzęta. W tej chwili mieszkają u nas cztery samice i jeden samiec. Tylko on dorobił się imienia - wabi się Rudolf.