Zbiór 800 gabinetów

- Może i nie jest najładniejszy, ale na pewno najważniejszy - napisał do nas o budynku urzędu wojewódzkiego Marcin Sokół z Legnicy. - I chociażby z tego powodu zasługuje na wpisanie na listę symboli Dolnego Śląska. Poza tym uroda to rzecz gustu. Uważam, że taki surowy beton też w sobie coś ma. Z takiej konstrukcji bije siła.
Trudno się z panem Marcinem nie zgodzić, ale już na początku sprostujmy jeden fakt. To nie jest surowy beton. Budynek przy pl. Powstańców Warszawy 1 to cegła dobrze otynkowana z charakterystyczną dla tamtego okresu białą stolarką okienną, starannie obramowaną piaskowcem.

A teraz wróćmy do początków. Budowę Nowej Rejencji, bo tak nazywała się przed wojną siedziba dzisiejszego urzędu wojewódzkiego, planowano już w 1935 r. Z wielu powodów prace ruszyły dopiero krótko przed wybuchem II wojny światowej i były kontynuowane do 1945 r. Tak naprawdę inwestycja nigdy nie została zakończona.
Planów architekta Feliksa Bräulera nie udało się zrealizować do końca. Według założeń, urząd miał być o wiele bardziej reprezentacyjny. Wykonawcy z powodu wojny musieli oszczędzać, choćby na zdobieniach fasady.

Sam budynek jest w formie bryły rozciągniętej zgodnie z biegiem Odry. Wewnętrzne dwa skrzydła są wyznaczone przez trzy dziedzińce do których prowadzą dojazdy z boku gmachu. Portyki zdobią obie fasady tak od strony placu, jak i rzeki, gdzie dodatkowo wybudowano monumentalną trybunę, która z założenia miała służyć przyjmowaniu defilad rzecznych (jak uważają fachowcy, była to niewątpliwie nowość jak na tamte czasy).

Natomiast wgłębione ganki wejściowe, tak popularne w całej III Rzeszy, nawiązują jednoznacznie do Nowej Kancelarii Rzeszy. Podobnie jest zresztą z budynkiem obecnego Radia Wrocław przy ulicy Karkonoskiej, czy wejściem do ogrodu zoologicznego, które nawiązuje do Bramy Brandenburskiej. To ostanie zaprojektował Richard Konwiarz, wielki sympatyk hitlerowskich Niemiec i twórca naszego Stadionu Olimpijskiego.

Powierzchnia użytkowa całego budynku obecnego urzędu wojewódzkiego to ponad 26 tysięcy metrów kwadratowych. W 123 100 metrach sześciennych mieści się 800 gabinetów, różnego rodzaju pomieszczeń gospodarczych i piwnic.
Zatrzymajmy się jeszcze na chwilę nad lokalizacją budynku. Dawniej na tym terenie stała gazownia miejska, potem zakładano, że w tym rejonie miasta stanie nowy ratusz, a kiedy z tych planów zrezygnowano między 1919 a 1921 r., miał tu stanąć pierwszy wrocławski wieżowiec, którego projektantem był Max Berg, twórca Hali Ludowej.

W czasie wojny budynek zbytnio nie ucierpiał. W urząd uderzyła bomba od strony mostu Grunwaldzkiego. Uszkodziła dach, attykę i najwyższe piętro.
Po wojnie władza ludowa nie miała w planach wyburzenia lekko zniszczonego obiektu. Nawet nie próbowano zmienić jego przeznaczenia. Bardzo szybko budynek zasiedliła nowa administracja.

Jak głosować?
Co może być symbolem? Na pewno nie człowiek. Ale na przykład góra, zabytek lub jakieś wspaniałe miejsce. Nawet miasto, które zdaniem Państwa jest jednoznacznie kojarzone z naszym regionem. Jest chlubą Dolnego Śląska. Najkrócej mówiąc: obiekt, który kojarzymy z naszym regionem. W myśl zasady - myślę Dolny Śląsk, przed oczami mam... I tu wpisujemy nazwę.
Głosować można na kuponie (drukujemy go w piątkowym wydaniu"Polski-Gazety Wrocławskiej"), albo esemesem o treści: gw.symbol.nazwa symbolu.imie nazwisko (bez polskich znaków) na numer 7101. Koszt: 1,22 zł z VAT.
Co miesiąc do wygrania są nagrody. I teraz rozdamy kolejną transzę. Za czerwiec albumy "Dolny Śląsk. Siedem stron świata" dostaną:
Łukasz Jacicha z Lubina,
Anna Lizak z Wrocławia,
Artur Biaduń z Kamiennej Góry,
Danuta Szafroniak z Pieszyc,
Hanna Zajączkowska z Wrocławia,
Mariola Glubiak z Legnicy,
Jakub Jankoś ze Zgorzelca,
Irena Niesyn z Bogatyni,
Roksana Czarnecka z Wrocławia,
Paulina Sobczak z Wrocławia.

Gratulujemy! Nagrody wyślemy pocztą.