18+

Treść tylko dla pełnoletnich

Kolejna strona może zawierać treści nieodpowiednie dla osób niepełnoletnich. Jeśli chcesz do niej dotrzeć, wybierz niżej odpowiedni przycisk!

Nasza Loteria SR - pasek na kartach artykułów

Aleksandra Natalli-Świat: Bycie królową mi nie grozi

Robert Migdał
Aleksandra Natalli-Świat
Aleksandra Natalli-Świat Paweł Relikowski
Czy buszuje po lumpeksach w poszukiwaniu wystrzałowej kreacji, dlaczego nie chce wystąpić w "Tańcu z gwiazdami", choć taniec kocha odkąd była małą Olą, co się jej podoba w kryminałach, czy zdarza się jej rzucać mięsem i dlaczego chodziła z trąbką na mecze koszykarskiego Śląska. Rozmowa z Aleksandrą Natalli-Świat, wiceprezes Prawa i Sprawiedliwości.

Wysoko Pani pracuje. Biuro poselskie na trzecim piętrze poniemieckiej kamienicy, bez windy. Można dostać zadyszki...

Podobno chodzenie po schodach jest bardzo zdrowe i przedłuża życie. A poważnie, jest uciążliwe dla naszych petentów, tym bardziej że wielu z nich to ludzie starsi...

... i niektórych, jak mnie, z dużą nadwagą, może taki wysiłek zabić. Pani poseł, czy ludzie się mylą i mówią Aleksandra Natalia Świat?

Rzeczywiście, moje nazwisko panieńskie - Natalli - stwarza problemy. Ludzie często się mylą, ale to nazwisko ma tę zaletę, że jak ktoś się już raz go nauczy, to zapamięta.

No właśnie - Natalli. Pięknie brzmiące, nietypowe. Skąd się wzięło?

To jest włoskie nazwisko.

Ma Pani włoskie korzenie?

Mam włoskich przodków, bardzo dalekich. Prapradziadka. Przyjechał do Lwowa, a potem rodzina taty - po wielu perypetiach - trafiła do Wrocławia.

Patrząc na Panią nie widać, żeby miała Pani włoski temperament. Sprawia Pani wrażenie osoby bardzo spokojnej, zrównoważonej...

Jeżeli tak to wygląda na zewnątrz, to bardzo dobrze (śmiech). Proszę popatrzeć na moje biuro. Czy tak wygląda stół osoby poukładanej? (Pani poseł pośpiesznie zbiera porozrzucane dokumenty, kartki, fiszki...)

Artystyczny nieład...

Właśnie. Można powiedzieć, że mam w sobie trochę włoskiego temperamentu, ale moja rodzina nie pochodzi z południowych Włoch, tylko z Włoch północnych, tych spokojniejszych.

W domu jest Pani kłótliwa? Gadatliwa?

Kłótliwa nie jestem, ale rzeczywiście dużo mówię i lubię dużo mówić. Często mi się włącza niekontrolowany słowotok (śmiech).
Zagaduje Pani męża?

Tak, ale jemu to nie przeszkadza: wpuszcza jednym uchem, wypuszcza drugim. Poza tym ostatnio tak rzadko się widujemy, że mam bardzo mało okazji, żeby go zagadać.

A w sprawach sercowych? Też buzuje włoska krew?

W sprawach sercowych to od 1985 roku... Chwileczkę,ile to jest lat?

24 lata...

No, to już 24 lata jestem mężatką. Więc w sprawach sercowych jestem stała.

Ma Pani liczną rodzinę?

Taką najbliższą to nie. Mam jednego brata, a mieszkam z mamą i mężem.

Czy Pani, jako osobie publicznej, trudno jest połączyć rolę żony i pani domu z polityką?

Myślę, że wszystkim jest trudno, zwłaszcza tym, którzy mają małe dzieci - jak wiele moich koleżanek. To jest bardzo obciążające. Nie jestem fanką takiego życia, w którym małżeństwa żyją osobno: jedno w jednym mieście, drugie w drugim. Taka rozłąka na każdej rodzinie, prędzej czy później, w jakiś sposób się odbija. Ponieważ my z mężem nie mamy dzieci, to dla nas jest to łatwiejsze niż dla tych, którzy mają dzieci. Jest nam też na pewno łatwiej niż tym, którzy muszą w poszukiwaniu pracy wyjeżdżać za granicę. My jesteśmy w kraju, możemy częściej się widywać, częściej do siebie wracać.

Jest Pani specjalistką od finansów. W domu to Pani trzyma kasę?

U nas nie ma czegoś takiego, jak trzymanie kasy. Mamy z mężem oddzielne konta, ale każde z nas jest upoważnione i ma do obu kont dostęp. Nie wydzielamy sobie pieniędzy. Normalny, partnerski układ.

Mąż mówi do Pani "myszko ty moja"?

Pan daruje, ale nie będę odpowiadała na takie pytanie (śmiech).

Pytam, bo słyszałem, że ma Pani w domu gigantyczną kolekcję... myszy. Oczywiście sztucznych.

Tak, mam sporą kolekcję. Zbieramy je z mężem od lat. Znajomi nam pomagają, dokupują kolejne sztuki... Nawet już nie wiem, ile ich mam, nie liczyłam ostatnio. Ale jest ich dużo.
A skąd pomysł, żeby zbierać akurat myszy?

Nie pamiętam. Jakoś się przyplątała jedna, potem druga... Potem zaczęliśmy kupować następne. Myszy mają to do siebie, że strasznie szybko się rozmnażają.

Może trzeba pożyczyć kota od pana prezesa Kaczyńskiego?

(śmiech) Mieliśmy kiedyś swoje koty, kiedy mieszkaliśmy pod Wrocławiem.

Zbieranie myszy to dziwne hobby. Mówi się, że kobiety boją się myszy.

Żywej raczej bym do ręki nie wzięła. Te moje są niegroźne.

A pająków się Pani boi?

Nie przepadam.

Jak Pani widzi na ścianie, to woła męża na pomoc?

Wołam kogoś z domowników, żeby go wyrzucił za okno.

Gdy zamyka Pani oczy, to przypomina sobie taki dzień, który by najchętniej wymazała ze swojego życia? Coś, czego Pani bardzo żałuje? Coś, co mogła Pani zrobić lepiej lub w ogóle nie zrobić?
Jest wiele rzeczy, których mogłam nie robić, które mogłam lepiej zrobić, inaczej. Ale staram się sobie tego nie przypominać, nie wracam do tego. Mówię sobie: "Stało się, trudno, zamknięty rozdział". Nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem. Staram się patrzeć w przyszłość i nie "dołować się" przeszłością.

Bardzo strzeże Pani swojego prywatnego życia. Nie można poczytać o Pani w kolorowych pismach, w internecie...

I bardzo dobrze. Niech tak zostanie. Każdemu z nas potrzebna jest prywatność. Ja się z tego cieszę. Moje życie prywatne jest po to, żeby odpocząć od tego, co robię w pracy. Epatowanie prywatnością nie jest w dobrym guście.

Na przykład opowiadanie, gdzie była Pani na wakacjach?

Nie, to, gdzie byłam na wakacjach, mogę powiedzieć. Ja mówię o zdradzaniu prywatności, intymności, czegoś, co jest bardzo osobiste. Tego nigdy nie robię. A jak ktoś mnie zapyta, gdzie byłam na wakacjach, to powiem. To nie jest żadna wielka tajemnica.
To gdzie Pani była na wakacjach?

Byliśmy koło Augustowa, nad Rospudą. Bardzo przyjemne, piękne miejsce. Świetne gospodarstwo agroturystyczne, za płotem Puszcza Augustowska, następny dom w odległości stu metrów. Można naładować baterie.

Słyszałem, że lubi Pani sport...

Tak, wszystko co związane ze sportem, poza sportami walki. Nie lubię, jak się biją. Niestety, nie ma już we Wrocławiu dobrej koszykówki. A kiedyś chodziliśmy z mężem i bratem na mecze. Bardzo to lubiłam, odpoczywałam wtedy.

Tylko oglądać czy też grać?

Grać lata temu, teraz raczej oglądam. Kiedyś, jak grał Śląsk, miałam swoich ulubionych zawodników, choć w końcówce kariery Śląska za często się oni zmieniali. Na początku, jak ci sami zawodnicy dłużej grali we wrocławskiej drużynie, można się było do nich przywiązać. Najbardziej pamiętam ekipę, w której grali Zieliński, Wójcik, Adomaitis, Miglinieks. To była taka superekipa. Oni grali po kilka lat. Pamiętam, jak Miglinieks odchodził i wracał do Śląska. Nie wiem, czy pamięta Pan, że Miglinieks kończył karierę poza Wrocławiem, a mecz pożegnalny przecież zrobili mu we Wrocławiu i była pełna hala Orbita, przyszło trzy tysiące ludzi, żeby go pożegnać. Śląsk był niezapomniany, wyjątkowy. On się tym różni od dzisiejszych drużyn, że w Śląsku ludzie grali po kilka sezonów. W dzisiejszych drużynach koszykarskich zawodnicy często zmieniają się jak w kalejdoskopie.

Była Pani taką typową fanką koszykarskiego Śląska, wymachującą szalikiem?

Szalika nie miałam, ale mieliśmy trąbkę (śmiech).

Jak Panią coś wkurzyło na boisku, to rzucała Pani przekleństwami? Jest Pani taką osobą, że jak ją coś wkurzy, to rzuca mięsem?

Niestety, czasem mi się to zdarza, ale nie jestem z tego dumna.

A co Panią wciąga poza koszykówką?

Uwielbiam czytać, ale ostatnio te rzeczy, które czyta się łatwo i lekko.
Kryminały? Romanse?

Kryminały, i to najchętniej takie, które mają tło obyczajowe. Nie lubię takich, gdzie co strona bez sensu leje się krew. Klasyką jest Agatha Christie. Lubię kryminały skandynawskie. Mam wszystkie książki, których bohaterem jest komisarz Kurt Wallander, ale też lubię serię o komisarzu Montalbano z Sycylii. Jest też taka dobra seria kryminałów weneckich napisanych przez Amerykankę Donnę Leon.

Lubi się Pani bać?

Tak trochę, jak wszyscy...

Bo tak te kryminały lubi Pani czytać...

One nie są takie ponure w nastroju, nie są mroczne...

No tak, taka Agatha Christie to jak już człowieka w swojej książce zamorduje, to przynajmniej mordercą jest dama w koronkach, truje arszenikiem, a wszystko w przepięknej scenerii angielskiej posiadłości...

U niej jak jest nawet pięć trupów, to nie jest takie makabryczne. Podobnie jest w angielskim serialu "Morderstwa w Midsomer". To książki i jednocześnie serial telewizyjny. Tam w każdym odcinku są przynajmniej trzy, cztery trupy. Śmiejemy się z mężem, że niedługo zabraknie im ludności w tym regionie, bo wszyscy zostaną wymordowani. I mimo że trup się ściele gęsto, to nie jest to obrzydliwe, tak jak rąbanka i lejąca się krew w filmach z rodzaju "łubudu". Nie epatują okrucieństwem, poza tym jest piękna architektura angielska...

A kryminały Marka Krajewskiego?

One są bardziej brutalne. Ale czytałam je z ciekawości dla starego Wrocławia.

Akcja najnowszej jego książki, "Głowy Minotaura", dzieje się w Pani rodzinnych stronach, we Lwowie.

Ooo, nie czytałam jeszcze.

Jest Pani towarzyska, prowadzi otwarty dom?

Niestety, mam nieduże mieszkanie.
A z przyjaciółkami spotyka się Pani na plotkach i ploteczkach?

Kiedyś tak, teraz nie. To jest jedna z głównych wad tego, co teraz robię. Brakuje mi takich spotkań, brakuje mi tego, żeby się wybrać wieczorem do miasta, żeby nikt się nie przyglądał...

Przyglądają się?

Tak. Ale zakupy w supermarkecie mogę zrobić spokojnie. Ludzie są w większości życzliwi. Rzadko zdarzają się jakieś nieprzyjemne sytuacje.

Ludzie nie lubią polityków.

Czym innym jest agresja do polityków tak w ogóle, a czym innym do konkretnej osoby. Ja raczej nie budzę agresji.

Jak Pani odpoczywa? Co Pani sprawia przyjemność?

Wycieczka z rodziną do lasu, spacer, pojeździć sobie na rowerze...

A wanna pełna gorącej wody, piana, świece...

Nie wnikajmy aż tak bardzo w moją prywatność.

Pytam o tę kąpiel, bo na przykład królowa angielska Elżbieta II lubi się kąpać z małą, żółtą, gumową kaczuszką...

Nie dam się, nie podpuści mnie pan (śmiech)...

Kiedyś sensacją dnia była właśnie informacja, zdradzona przez jej lokaja, o tym upodobaniu do kąpieli z kaczuszką...

Jak zostanę brytyjską królową, to poopowiadam, jak i z czym się kąpię (śmiech). Ale raczej bycie królową mi nie grozi...

Kto wie, Camilla, żona brytyjskiego następcy tronu - Karola - ostatnio źle się czuje... Ale dobrze, zostawmy więc te kaczki. Czy ma Pani jakieś słabości?

Każdy ma. Moi znajomi mówią, że jestem straszną perfekcjonistką.
A tak jest?

Ja uważam, że jeszcze za mało jestem dokładna, poukładana. Ciągle nie mogę z niczym zdążyć.

Myślałem, że ktoś, kto zajmował się w przeszłości statystyką, cyferkami, liczbami, musi być właśnie poukładany, dokładny.

Rzeczywiście dużo się zajmowałam i zajmuję liczbami, ale brakuje mi pewnej samoorganizacji. Staram się zawsze być dobrze przygotowana: jak nie mam o czymś pojęcia, to nie występuję.

Jako dziecko chciała Pani być politykiem?

Nie znam dziecka, które chciałoby być politykiem.

To kim chciała być mała Ola?

Chciałam tańczyć. Bardzo lubię tańczyć, choć teraz zdarza mi się to bardzo rzadko.

Przyjęłaby Pani zaproszenie, żeby wystąpić w "Tańcu z gwiazdami"?

Pan żartuje!

Sandra Lewandowska z Samoobrony świetnie sobie radziła na parkiecie...

Nie ujmując nic pani Lewandowskiej, jesteśmy po prostu w innym wieku, mamy inne zainteresowania. Poza tym nie widzę potrzeby, by się promować w ten sposób.

Ma Pani duszę buntownika?

Dlatego zainteresowałam się polityką. W czasach komunizmu nie chciałam się zgodzić z tym, że ktoś mi nie pozwala czegoś robić, nie pozwala czytać pewnych książek. To był mój sprzeciw wobec tego, co wówczas działo się w kraju.

Nie lubi Pani być trzymana w ryzach?

Nie.
Ale pracowała Pani w urzędzie miejskim, w wojewódzkim, we wrocławskim Miejskim Przedsiębiorstwie Komunikacyjnym.

W MPK byłam członkiem zarządu, zajmowałam się finansami.

A jeździ Pani teraz tramwajami albo autobusami?

Zdarza mi się, bo nie mam prawa jazdy. Nigdy nawet nie siedziałam za kierownicą.

A myśli Pani o tym, żeby zrobić prawo jazdy?

Nie mam na to czasu.

Ale na to, żeby zadbać o siebie, o swój wygląd, zawsze ma Pani czas. Świetnie Pani wygląda: zawsze eleganckie ubranie, zrobiona fryzura...

Każdy z nas lubi dobrze wyglądać. A poza tym, kiedy ma się kontakt z ludźmi, kiedy jest się osobą publiczną, to wygląd jest pewną oznaką szacunku dla tego, z kim się rozmawia. Dlatego uważam, że jednym z moich obowiązków jest to, żeby wyglądać odpowiednio do sytuacji.

Pewnie wiele kobiet Pani teraz zazdrości. Kupuje sobie Pani trzy nowe sukienki i tylko mówi do męża: "Ja, kochanie, po prostu muszę... Bo wiesz, wyborcy... Sam rozumiesz".

Na szczęście mąż mi nie wydziela pieniędzy. I na nic mi nie żałuje.

Lubi Pani taki klasyczny strój?

Lubię być ubrana odpowiednio do sytuacji. Inaczej w pracy, inaczej, gdy jadę na wycieczkę.
Wiele ze znanych kobiet, żeby znaleźć niepowtarzalny ciuch, buszuje po lumpeksach. Mówią, że można tam znaleźć prawdziwe skarby. Ja nie mam takich talentów do wyszukiwania, więc nie buszuję po ciucholandach.

A myślała Pani, żeby w swoim życiu zrobić jeszcze coś szalonego, nieprzewidywalnego. Oczywiście, nie mówię tu o polityce?

Jestem mało szalona. Na co dzień nie mam czasu na myślenie o szaleństwach. Zrobić to, co sobie zaplanowałam danego dnia, nie spóźniać się, jak dzisiaj na spotkanie z panem, pół godziny... Ale najbardziej to marzą mi się podróże. Moja młodość przypadła na czasy, w których świat nie stał przed nami otworem. Nie można było swobodnie wyjechać za granicę. Chciałabym to nadrobić...

To może pierwsza podróż do Lwowa, a może w rodzinne strony włoskiego przodka?

We Lwowie jeszcze nie byłam. A mój tato się tam urodził. Muszę tam pojechać, zobaczyć, gdzie dorastał, skąd są moje korzenie. To dobry plan...

Dołącz do nas na Facebooku!

Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!

Polub nas na Facebooku!

Kontakt z redakcją

Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?

Napisz do nas!
Wróć na gazetawroclawska.pl Gazeta Wrocławska