Piękne i użyteczne

Bardzo przydatne do urozmaicenia skalniaka są niewielkie iglaki o przeróżnych kształtach i kolorach igieł. Pięknie wyglądają na tle kamieni, a ich główną zaletą jest to, że ,,tkwią na posterunku'' przez okrągły rok, podczas gdy wiele bylin jesienią i zimą chowa się pod ziemię. Nie ma sasanek, miłków, irysów, smagliczek, brzydną płomyki i żagwiny. Puste miejsca możesz częściowo zapełnić malutkimi, kulistymi świerkami, miniaturowymi kosodrzewinami, płożącymi jałowcami, które potrafią rosnąć w szczelinach skalnych.

Piękne i użyteczne

Krzewy iglaste są potrzebne na skalniaku nie tylko z powodu ich eleganckiego wyglądu. Jeśli posadzisz je w odpowiednim miejscu, dadzą w południe upragniony cień roślinkom górskim. Na przykład atrakcyjne skalnice, uprawiane przez kolekcjonerów, nie mogą być wystawione na mocne, prażące słońce. Mała sosenka lub cyprysik mogą być dla górskich roślinek bardzo dobrą osłoną przed ostrymi promieniami.
Dobór iglaków na skalniak wymaga rozwagi. Jeśli nie masz zbyt dużo miejsca, wybieraj krzewy miniaturowe i zawsze upewnij się, jakie rozmiary osiągną w przyszłości. Pamiętaj, że określenie ,,miniatura'' może dotyczyć zarówno drzewka dorastającego do 2-3 metrów wysokości, jak i malutkiej kuleczki o średnicy 20-30 cm. Miniaturą ogromnej sosny pospolitej jest jej dwumetrowa odmiana Watererii, miniaturami popularnej kosodrzewiny są jej 20-30-centymetrowe odmiany Gnom i Humphy.

Mnóstwo odmian

Wybór małych iglaczków jest ogromny. Mają przeróżne kształty: kuli, stożka, słupka, roztrzepanego krzaczka. Aż trudno uwierzyć, że jodła lub świerk, które znamy jako duże drzewa, mogą mieć postać malutkiej kulki (świerki Nidiformis, Little Gem, Echiniformis) lub przysadzistej, spłaszczonej poduszki (jodła balsamiczna Nana). Dość popularny świerk biały Conica jest miniaturą (dorasta do 1,5-2 m) dużego świerka, ale i on ma swoje miniatury, które są całkiem maleńkimi świerczkami o pokroju idealnego stożka, dorastającymi zaledwie do kilkudziesięciu centymetrów, jak na przykład odmiana Laurin, Compacta czy Sanders Blue o niebieskawych igłach, lub Daisy's White o żółtych młodych przyrostach.
Rozmaite są kolory karłowych iglaków, co możesz wspaniale wykorzystać w skalnych kompozycjach. Mogą być niebieskie (jałowiec łuskowaty Blue Star, cyprysik Bouleward, cyprysik Blue Surprise), ciemnozielone (tuja Danica, cyprysik tępołuskowy Nana Gracilis, cis pośredni Wojtek, sosna bośniacka Schmidtii), złote (cyprysik Sungold, sosna górska Wintergold, tuja wschodnia Aurea Nana), jasnozielone (świerk biały Alberta Globe).
Szkółkarze prześcigają się w produkcji coraz to nowych odmian. Można kupić coraz więcej świerczków, sosenek, cyprysików szczepionych na niewysokim pniu, co pozwala sadzić te drzewka na niezbyt dużych skalniakach, bo nie zabierają dużo miejsca. Dla hobbystów poszukujących do swych kolekcji coraz to nowych roślin dużym wyzwaniem może być samodzielne zaszczepienie oryginalnego iglaczka. Nie jest to łatwa sztuka, ale warto spróbować. Jak to zrobić, napiszę innym razem.

Nie są wybredne

Przy planowaniu ogrodu skalnego powinieneś wziąć pod uwagę dosyć wysokie ceny miniaturowych iglaków. Jeśli nie stać cię na rarytasy, wybierz zwyczajne iglaki rosnące powoli i od małego przycinaj je. Nadają się do tego celu popularne, płożące jałowce o kolorowych igłach, np. Wiltonii (zielono-niebieskawy), Repanda (ciemnozielony), Blue Chip (niebieski), Blue Carpet (niebieski), Green Carpet (zielony).
Niezastąpione są kosodrzewiny, które przepięknie wypełniają przestrzenie między dużymi głazami i wspaniale zagęszczają się (oczywiście po cięciu), tworząc nawisy nad oczkami wodnymi. Umiejętnie prowadzone wyglądają jak ciemnozielone poduchy.
Iglaki-karzełki nie są chimeryczne i nie wymagają jakiegoś szczególnego traktowania. Sadząc nowe krzewy, staraj się je lekko okryć na zimę przez pierwsze lata. Ponieważ wiele z nich powstało w wyniku szczepienia, musisz się liczyć z tym, że są z natury nieco słabsze niż normalne, duże świerki, sosny, tuje. Na ogół jednak rosną dobrze i nie robią przykrych niespodzianek.
Gdybyś musiał przesadzić iglaczka po paru latach w inne miejsce, licz się z tym, że jego korzenie mogły wejść pod kamień. Musisz uważać, żeby nie rozwalić bryły korzeniowej, bo to może się skończyć śmiercią rośliny.